Woensdag 16 november

MILFORD SOUND

Vandaag een activiteit waar we erg naar uitkeken! Na meerdere adviezen over naar welk van de fjorden te gaan, kozen we voor de Milford Sound. Deze is weliswaar het meest toeristisch van de twee Sounds, maar blijkbaar ook het meest indrukwekkend. 

Om 7.30 uur vertrokken we naar het Fiordland National Park, via Te Anau. Bijna 4 uur rijden (en dat over hemelsbreed nog geen 70 km, maar er ligt simpelweg geen weg), dus dat konden we mooi afwisselen met z'n tweeën. Onderweg weer veel mooie landschappen gezien: gigantische meren, bergen met eeuwige sneeuw en watervallen en weer veel groen! Het blijft grappig om te zien dat het hier lente is. Heeeeel veel lammetjes in de wei, gras dat wordt gemaaid, alles bloeit, etc. 

Ondanks wat 'oponthoud' onderweg (veel tourbussen en Aziaten die zeer langzaam rijden), ging de reis toch best vlot. We meldden ons ter plekke aan in de cruisterminal: we hadden een cruise van 1,5 uur op het fjord geboekt en bij het loket haalden we onze 'Boardingpasses' op. We kochten ook maar een paar (gifgroene) poncho's: deze omgeving staat erom bekend veel regendagen per jaar te hebben en we zouden langs een waterval varen. Er stroomden ondertussen ook wat busladingen toeristen binnen. Een dame naast ons deed niet veel later haar beklag dat ze letterlijk werd weggeduwd door 'a Chinese woman'. Net een soort toeristische 'warzone' zo'n damestoilet. Goed.

Om iets voor enen stapten we als eersten aan boord van de Catamaran. We kozen binnen een plekje aan het raam. Maar eenmaal vertrokken, leek de kou ons niet meer te deren en waren we de rest van de trip vooral op het dek en voorop de boot te vinden. Want: we kregen een spectaculair uitzicht op het fjord. Een site die we lazen beschreef het mooi: 'The fiord's cliffs rise vertically from the dark waters, mountain peaks scrape the sky and waterfalls cascade downwards, some as high as 1000 metres. When it rains in Milford Sound, and it often does, those waterfalls multiply with magnificent effect.' 

Vlak voor het einde van de tocht, nadat we van dichtbij een familie zeeleeuwen op wat rotsen hadden bewonderd, stuurde de kapitein de boot onder een waterval door. Een minuut hiervoor had hij gewaarschuwd dat iedereen die niet zeiknat wilde worden, naar binnen moest komen. Harm redde een luxe camera (en de bijpassende Chinese eigenaar) nog net van de verdrinking. Wij (in onze poncho's) bleven samen met een stel Fransen op het voordek staan. Supertoffe ervaring!! Door al die kracht van het water was het zelfs even moeilijk ademhalen. Als het goed is heeft de Actioncam (in waterbestendige behuizing) alles vastgelegd. Eenmaal op de weg terug waren we het er beiden over eens dat dit toch wel een van de mooiste ervaringen van de vakantie is geweest! 

In Te Anau keken we op aanraden van Jamie in de cinema naar de korte film Ata Whenua (Shadowland), over het Fiordland National Park. Een paar gasten heeft twee jaar gefilmd om zoveel mogelijk moois uit dit landschap vast te leggen. En dat is ze goed gelukt! Gepaard met wat meeslepende muziek was ook dit een erg indrukwekkende beleving. We rijden in Te Anau nog even langs het mooie meer en eten een vlotte hap bij een pizzeria. En maar weer terugrijden, want we hebben nog een kleine 2 uur te rijden terug naar Arthurs Point. De teller? Die staat inmiddels op 4222 km!