Zaterdag 29 - maandag 31 oktober

DE VLUCHTEN

We waren voorbereid op de langste vlucht die we ooit (op de terugvlucht na) zouden maken. En die zit was - zoals verwacht - pittig! Nadat we door pa en ma van Reenen naar Schiphol waren gebracht gingen we, met een gezellige kop koffie achter de kiezen, soepeltjes de douane en paspoortcontrole (zelf scannen en in een camera turen tot de poortjes opengingen) door. 

Na wat rondkijken in de alsnog veel te dure free tax winkels en een degelijke lunch was het tijd om de Airbus en de vriendelijke Taiwanese stewardessen (en een steward) tegemoet te lopen. Pa en ma van Reenen hebben ons nog van t luchtdek uitgezwaaid. Helaas waren we op deze vlucht in t midden gezeteld, dus we konden niet uit t raampje kijken om dit te checken :) maar we appten en zwaaiden vrolijk terug. Een uur later werden we opgeschrikt door de komst van het avondeten (al om 15.30u!). Blijkbaar is de tactiek van luchtvaartmaatschappijen om je lekker veel te laten eten en drinken, zodat je a) daarna niet meer hiervoor belt en b) hopelijk snel in slaap valt. Lekker rustig dus. We zullen vast verklappen dat slapen ons de eerste 15 uur niet is gelukt. De meneer naast Lisette lukte dit echter iets te goed; hij maakte al snurkgeluiden bij het opstijgen. Tijdens het eten hield hij zich gelukkig stil, wat met grote regelmaat was (met dank aan China Airlines).

Vanaf daar gingen de vluchten, het eten en drinken, het eerst helemaal niet en daarna toch een beetje kunnen slapen, benen naar alle kanten vouwen om een beetje comfortabel te zitten, het kijken van films (Harm keek er in totaal 6), als een roes aan ons voorbij. Gelukkig besloot de bemanning voor ons wat ons slaap-ontwaak-patroon moest zijn, door vanuit het niets de lichten aan/uit te doen of de raamschermpjes omhoog/omlaag te roetsjten. Mams, ik heb je ereader niet eens gebruikt!

Onderweg zagen we iets van (de vliegvelden van) Bangkok: zeer in rouwstemming na dood van de koning, aparte cola zero flesjes en veel vliegtuigspotters met verrekijkers, Taipei: walhalla voor free tax shoppers (met name Chinezen), behulpzame mensen, ultraschone maar lage toiletjes en nergens iets van chips te koop terwijl we daar juist trek in hadden en Sydney: het Opera House hebben we niet kunnen ontdekken vanuit de lucht, sommige douane beambten hebben er gevlochten baardjes en we hadden een reisgenootje (er ontstaat een vorm van sympathie voor mensen die net zo lang moeten vliegen als jijzelf en zeker als ze alleen zijn), die regelmatig onze hulp vroeg bij het vertalen van het Engels (ze gaat nu 7 weken in haar uppie door NZ reizen..). 

Eenmaal op Auckland waren we gaar (wat verwacht je ook..), maar wachtte ons nog een lange controle (immigratie, de meneer voor Lisette bleek waarschijnlijk met vals paspoort te reizen), bagagecheck (op onze bruine en groene ogen werden we vertrouwd op de reiniging van onze bergschoenen). Vervolgens betaalden we veel te veel voor een busrit van nog geen 5 minuten naar het hotel (€8,50), aten we bij de KFC (want dat zat het meest dichtbij en inmiddels zat ons eetritme er zo ingestampt, dat er per direct iets in moest), maakten we kennis met Maori families (die erg gezellig overkomen, maar in hun leven waarschijnlijk veel te veel KFC buckets naar binnen hebben gewerkt) en belandden we moe en voldaan in de hotelkamer, erg gelukkig dat we de reis goed en veilig hadden doorstaan, met slechts een half uurtje vertraging. En beide koffers naast onze hoofdkussens!